روزه

1. خوردن و آشامیدن
2. آمیزش جنسی
3. دروغ بستن بر خدا، رسول خدا و امامان معصوم
4. رساندن غبار غلیظ به حلق
5. باقی ماندن بر جنابت، حیض و نفاس تا اذان صبح
6. استمناء (خودارضایی)
7. اماله (تنقیه کردن) با مایعات
8. فروبردن تمام سر در آب
9. استفراغ کردن.
10. نیت قطع روزه یا نیت انجام‌دادن یکی از مبطلات آن.

مکروهات روزه

به گفته فقیهان انجام برخی کارها در حال روزه مکروه است؛ از جمله: لمس، بوسیدن و ملاعبه با همسر، سرمه کشیدن، هر کاری که موجب ضعف شود، بوییدن گل‌ها، مرطوب کردن لباس، هر کاری که موجب خون‌آلودشدن دهان شود مثل دندان‌کشیدن، مضمضه کردن آب بدون غرض عقلایی.

کسانی که نباید روزه بگیرند

روزه ماه رمضان بر هر مکلفی واجب است، مگر این افراد:

1. کسی که به جهت پیری نمی‌تواند روزه بگیرد، یا روزه‌داری برای او سخت است؛ البته در صورت دوم باید برای هر روز یک مد طعام به فقیر بدهد.
2. بیماری که زیاد تشنه می‌شود و نمی‌تواند تشنگی را تحمل کند یا برای او تحمل تشنگی سخت است؛ البته در صورت دوم باید برای هر روز یک مُد طعام به فقیر بدهد.
3. زن باردار یا شیرده‌ای که شیرش کم است و روزه برای کودک یا خودش ضرر دارد؛ البته باید برای هر روز یک مد طعام به فقیر بدهد و روزه‌هایش را قضا کند.
4. کسی که به جهت ضعف جسمانی روزه گرفتن برایش قابل تحمل نیست یا برایش ضرر دارد؛ البته قضای این روزه بر او واجب است و اگر نتواند تا رمضان بعد قضا کند، باید برای هر روز، یک مد طعام به فقیر بدهد.
5. مسافری که کمتر از ده روز در مقصد بماند. البته کثیرالسفر و کسانی مثل رانندگان که شغل آنها سفر کردن است، از این حکم مستثتیٰ هستند.

اِفطار یا بازکردن روزه

شکستن یا بازکردن روزه را افطار گویند. طبق دیدگاه فقیهان شیعه، روزه‌دار باید تا مغرب شرعی (اذان مغرب) افطار نکند. بر اساس روایات، خواندن دعا و تلاوت سوره قدر هنگام افطار و بازکردن روزه با آب، شیر و خرما، مستحب است. برپایه روایات، افطاری‌دادن به روزه‌دار فضیلت دارد. بر اساس آنچه در خطبه شعبانیه از پیامبر(ص) نقل شده، پاداش افطاری‌دادن به یک مؤمن در ماه رمضان برابر با ثواب آزادکردن یک بنده و موجب آمرزش گناهان است.

قضا و کفاره روزه

• کسی که روزه ماه رمضان بر او واجب بوده و نگرفته است باید آن را قضا کند. قضای روزه، واجب فوری نیست، اما باید تا قبل از ماه رمضان بعد انجام شود.
• کسی که در ماه رمضان به جهت بیماری روزه نگرفته و تا رمضان بعد نیز نتواند روزه بگیرد، قضای آنها بر او واجب نیست، اما باید برای هر روز، یک مُد طعام (۷۵۰ گرم گندم) به فقیر بدهد.
• کسی که عمدا و بدون عذر شرعی، روزه واجبش را نگرفته، علاوه بر قضا، کفاره نیز بر او واجب است؛ کفاره آن، غذا دادن به شصت فقیر و یا دو ماه روزه است که ۳۱ روز آن باید پشت سر هم باشد.
• در صورت تأخیر بدون عذر در انجام قضای روزه تا ماه رمضان بعد، کفاره تأخیر (به ازای هر روزه یک مُد طعام) نیز به آن تعلق می‌گیرد.
• اگر روزه ماه رمضان با کار حرامی مانند خوردن شراب یا زنا، باطل شود، کَفّاره جمع دارد؛ یعنی باید برای هر روز، هم شصت روز روزه بگیرد و هم به شصت فقیر غذا دهد. البته برخی مراجع، کفاره جمع را احتیاط مستحب دانسته‌اند.

حرام بودن روزه‌خواری در ملأعام

در فقه اسلامی، تظاهر به روزه‌خواری در ماه رمضان حرام است و تعزیر دارد.

درجات روزه

برای روزه درجاتی ذکر شده است: روزه عام، روزه خاص و روزه خاص‌الخاص.

• روزه عام، امساک و خودداری از خوردن و آشامیدن و دوری کردن از غریزه جنسی و رعایت آداب ظاهری روزه است.
• روزه خاص، کنترل گوش، چشم، زبان، دست و پا و سایر جوارح و اعضای بدن از گناهان است.
• روزه خاص‌الخاص، بدین معناست که انسان از دغدغه‌ها و اهداف دنیوی فاصله گیرد، مگر امور دنیایی که مقدمه دین باشد. در سخنان امام علی(ع) نیز به روزه بدن (خودداری اختیاری از خوراکی‌ها) و روزه نفس (کنترل حواس از گناهان و خالی ساختن قلب از بدی‌ها) و روزه قلب اشاره شده است.

در احادیث، روزه حقیقی به ترک همه چیزهایی که خدا نمی‌پسندد و روزه‌ای که چشم، گوش، مو و پوست هم روزه‌دار باشد، معرفی شده است، همچنین روزه قلب بهتر از روزه زبان و روزه زبان بهتر از روزه شکم دانسته شده است.

کتاب‌شناسی

آثار مستقلی درباره روزه نوشته شده که بیشتر به احکام آن پرداخته است، برخی از آنها عبارتند از:

• الصوم فی الشریعة الاسلامیة الغرّاء، جعفر سبحانی، انتشارات مؤسسه امام صادق(ع).
• نور ملکوت روزه، سید محمدحسین حسینی تهرانی، انتشارات مکتب وحی
• احکام روزه، اثر محمدحسین فلاح‌زاده، انتشارات امیرکبیر.
• احکام، اسرار و فوائد روزه، اثر محی‌الدین مستو درباره احکام روزه از منظر فقه شافعی نوشته شده و به فوائد و مباحث تاریخی آن نیز پرداخته است.
• روزه، می‌تواند زندگی‌ات را نجات دهد، نوشته هربرت. م. شلتون. ترجمه ماشاءالله فرخنده، انتشارات نسل نواندیش.
• احکام روزه: شرایط روزه، مفطرات روزه، قضا و کفاره، پژوهشکده باقرالعلوم(ع) در دو جلد.
• روزه درمان بیماری‌های روح و جسم، حسین موسوی‌راد، دفتر انتشارات اسلامی.

منابع

• ابن‌ابی‌الحدید، شرح نهج البلاغه، تحقیق محمدابوالفضل ابراهیم، قم، مکتبة آیة الله المرعشی النجفی، چاپ اول، ۱۴۰۴ق.
• ابن‌شعبه، حسن بن علی، تحف العقول، قم، مؤسسة النشر الاسلامی، ۱۳۶۳ش.
• امام خمینی، سید روح‌الله، تحریر الوسیلة، قم، دارالعلم، چاپ اول، بی‌تا.
• امام خمینی، سید روح‌الله، استفتائات، قم، دفتر نشر اسلامی، بی‌تا.
• امام خمینی، سید روح‌الله، توضیح المسائل(محشی)، تحقیق و تصحیح سیدمحمدحسین بنی‌هاشمی خمینی، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ هشتم، ۱۴۲۴ق.
• امام صادق (منسوب)، مصباح الشریعة، بیروت، اعلمی، چاپ اول، ۱۴۰۰ق.
• انصاریان، حسین، عرفان اسلامی، قم، دارالعرفان، ۱۳۸۶ش.
• پاینده، ابوالقاسم، نهج الفصاحه، قم، دارالعلم، ۱۳۸۷ش.
• تمیمی آمدی، عبدالواحد بن محمد، غرر الحکم و درر الکلم، تصحیح سیدمهدی رجائی، قم، دارالکتاب الاسلامی، چاپ دوم، ۱۴۱۰ق.
• جوادی آملی، عبدالله، تفسیر تسنیم، قم، انتشارات اسراء چاپ سوم، ۱۳۸۹ش.
• حر عاملی، محمد بن حسن‏، وسائل الشیعه، قم، مؤسسة آل البیت علیهم‌السلام‏، ۱۴۰۹ق.
• حر عاملی، محمد بن حسن‏، هدایة الامة الی احکام الائمة، بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی، ۱۴۱۲ق.
• راوندی، قطب‌الدین، الدعوات، مدرسة الامام المهدی(عج)، ۱۳۶۶ش.
• سوری لکی، حسین، «فلسفه وجوب روزه»، پاسدار اسلام، شماره ۲۲۸، آذر ۱۳۷۹ش.
• صدوق، محمد بن علی، عیون أخبار الرضا(ع)، تحقیق مهدی لاجوردی، تهران، نشر جهان، چاپ اول، ۱۳۷۸ق.
• صدوق، محمد بن علی، من لایحضره الفقیه، تحقیق علی‌اکبر غفاری، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۱۳ق.
• طباطبائی، سید محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، دفتر نشر اسلامی.
• طباطبائی، سید محمدحسین، تعالیم اسلام، با گردآوری هادی خسروشاهی، قم، انتشارات بوستان کتاب، ۱۳۸۷ش.
• طباطبایی یزدی، سید محمدکاظم، العروة الوثقی(محشی) ج۱، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، ۱۴۱۹ق.
• طباطبایی یزدی، سید محمدکاظم، العروة الوثقی(محشی) ج۳، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، ۱۴۲۰ق.
• طبرسی، حسن بن فضل، جوامع الجامع، تحقیق مؤسسه نشر اسلامی، قم، جامعه مدرسین.
• طبرسی، حسن بن فضل، مکارم الاخلاق، قم، انتشارات شریف رضی، چاپ چهارم، ۱۴۱۲ق.
• طوسی، محمد بن حسن، الامالی، قم، دارالثقافه، چاپ اول، ۱۴۱۴ق.
• علامه حلی، حسن بن یوسف بن مطهر، تذکرة الفقها، قم، مؤسسة آل البیت(ع)، چاپ اول، ۱۴۱۴ق.
• عیاشی، محمد بن مسعود، تفسیر عیاشی، تصحیح سیدهاشم رسولی محلاتی، تهران، المکتبة العلمیة، چاپ اول، ۱۳۸۰ق.
• قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر قمی، تصحیح طیب موسوی جزائری، قم، دارالکتاب، چاپ سوم، ۱۴۰۴ق.
• «کاهش ۵ تا ۳۳ درصدی جرایم در ماه رمضان»، پایگاه خبری آفتاب، تاریخ درج مطلب: ۲۶ تیر ۱۳۹۲ش، تاریخ بازدید: ۱۶ اردیبهشت ۱۳۹۹ش.
• کلینی، محمد بن یعقوب‏، الکافی، تهران، دارالکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.
• مؤسسة دائرة المعارف فقه اسلامی، فرهنگ فقه مطابق مکتب اهل بیت علیهم‌السلام، قم، مؤسسه دائرة المعارف فقه اسلامی، چاپ دوم، ۱۳۸۵ش.
• مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، بیروت، دار احیاءالتراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق.
• محقق حلی، جعفر بن حسن، شرایع الاسلام فی مسائل الحلال و الحرام، قم، اسماعیلیان، چاپ دوم، ۱۴۰۸ق.
• مشکینی، علی، مصطلحات الفقه، تحقیق: حمید احمدی جلفایی، قم، مؤسسه علمی و فرهنگی دارالحدیث، ۱۳۹۲ش/۱۴۳۴ق.
• نجفی، محمدحسن، جواهرالکلام فی شرح شرائع الاسلام، بیروت، داراحیاءالتراث العربی، چاپ هفتم، ۱۴۰۴ق.۱۴۰۱ش، تاریخ بازدید: ۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۲ش.
• نوری، میرزاحسین، مستدرک الوسائل، قم، مؤسسه آل‌البیت(ع)، چاپ اول، ۱۴۰۸ق.
• یعقوبی، احمد بن اسحاق، تاریخ یعقوبی، بیروت، دار صادر، بی‌تا.