قرار دادن پدهای دفیبریلاتور روی قفسه سینه و پشت، به جای روش معمول که شامل قرار دادن هر دو پد روی قفسه سینه است، شانس زنده ماندن در هنگام ایست قلبی خارج از بیمارستان را بیش از دو و نیم برابر افزایش می‌دهد. این نتیجه براساس یک مطالعه جدید است.
متأسفانه، شانس زنده ماندن در ایست قلبی خارج از بیمارستان (OHCA) بسیار پایین است. اگرچه در 30٪ از موارد جریان خون بازمی‌گردد، تنها 10٪ از بیماران زنده می‌مانند. با این حال، هنگامی که ایست قلبی به دلیل آریتمی‌های قلبی «قابل شوک» رخ می‌دهد، این شانس با استفاده سریع از دفیبریلاتور بهبود می‌یابد؛ یعنی اعمال پدهای الکترودی بر روی قفسه سینه برای ارسال یک شوک الکتریکی به منظور بازگرداندن ضربان قلب به ریتم طبیعی.
به طور معمول، در بزرگسالان، یکی از پدهای دفیبریلاتور در سمت راست قفسه سینه، درست زیر استخوان ترقوه، و دیگری در سمت چپ پایین، زیر بغل قرار می‌گیرد. این روش به عنوان موقعیت‌دهی قدامی-جانبی (AL) شناخته می‌شود. اما آیا استفاده از جایگذاری متفاوت پدها می‌تواند نتایج بهتری پس از ایست قلبی ایجاد کند؟ این همان چیزی است که محققان در مطالعه‌ای جدید به سرپرستی دانشگاه علوم و بهداشت اورگان (OHSU) بررسی کرده‌اند.
«هر چه مدت زمان کمتری در حالت ایست قلبی باشید، بهتر است»، دکتر جاشوا لوپتون، استاد یار بخش پزشکی اورژانس در دانشکده پزشکی OHSU و نویسنده اصلی این مطالعه، می‌گوید. «هرچه مدت زمان بیشتری مغز جریان خون کمی داشته باشد، شانس کمتری برای داشتن یک نتیجه خوب خواهید داشت.»
محققان داده‌های ثبت شده در پایگاه اپیدمیولوژیک ایست قلبی پورتلند بین سال‌های ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۳ را بررسی کردند. این پایگاه به طور جامع موقعیت قرارگیری پدهای دفیبریلاسیون را در بیمارانی که دچار ایست قلبی خارج از بیمارستان (OHCA) بودند و قلبشان در ریتم‌های غیرطبیعی مانند فیبریلاسیون بطنی (VF) یا تاکی‌کاردی بطنی بدون نبض (pVT) قرار داشت، ثبت کرده است.
ریتم‌های قلبی مرتبط با ایست قلبی به دو گروه تقسیم می‌شوند: ریتم‌های قابل شوک (VF یا pVT) و ریتم‌های غیرقابل شوک (اسیستول و فعالیت الکتریکی بدون نبض یا PEA). در گروه دوم، وارد کردن شوک الکتریکی کمک‌کننده نیست. در اسیستول، فعالیت الکتریکی و مکانیکی قلب کاملاً متوقف شده است و هیچ ضربان قلبی وجود ندارد (اصطلاحاً به آن «خط صاف» می‌گویند). در PEA، فعالیت الکتریکی آنقدر ضعیف است که نمی‌تواند خون را در بدن پمپ کند. در ریتم‌های قابل شوک، هدایت الکتریکی قلب سالم است، اما بطن‌های قلب یا خیلی سریع (pVT) یا به شکلی نامنظم (VF) منقبض می‌شوند و نمی‌توانند خون را به‌درستی پمپ کنند.
در این مطالعه، مجموعاً ۲۵۵ بیمار مبتلا به ایست قلبی خارج از بیمارستان (OHCA) با میانگین سنی ۶۶ سال شرکت داشتند. محققان جایگذاری پدهای دفیبریلاسیون و نتایج پس از دفیبریلاسیون را بررسی کردند. نتیجه اصلی که در نظر گرفته شد، بازگشت جریان خودبه‌خودی خون (ROSC) بود. پدهای دفیبریلاتور ۳۸٪ از بیماران در موقعیت قدامی-جانبی (AL) قرار گرفته بود، در حالی که در ۶۲٪ بیماران از موقعیت قدامی-خلفی (AP) استفاده شده بود؛ در این روش، یک پد روی قفسه سینه و بالای قلب و دیگری در پشت قرار می‌گیرد. نتایج نشان داد بیمارانی که پدهایشان در موقعیت AP قرار داشت، شانس بازگشت جریان خودبه‌خودی خون (ROSC) را ۲.۶۴ برابر بیشتر از موقعیت AL داشتند.
دکتر محمد دیا، استاد پزشکی اورژانس در دانشکده پزشکی OHSU و نویسنده مسئول این مطالعه، توضیح داد:
«نکته کلیدی این است که انرژی باید از یک پد به پد دیگر از طریق قلب عبور کند.»
یافته‌های این محققان نشان می‌دهد که «ساندویچ کردن» قلب بین دو پد دفیبریلاتور (یکی در جلو و دیگری در پشت) ممکن است جریان الکتریکی را به‌طور گسترده‌تر به قلب انتقال دهد و احیا را مؤثرتر کند. با این حال، آن‌ها اشاره کردند که همیشه امکان استفاده از موقعیت AP وجود ندارد.
دکتر دیا افزود:
«چرخاندن افراد می‌تواند دشوار باشد. تیم‌های پزشکی اورژانس معمولاً قادر به انجام این کار هستند، اما افراد عادی ممکن است نتوانند فرد را جابه‌جا کنند. همچنین ارسال سریع جریان الکتریکی بسیار مهم است.»
دکتر لوپتون، یکی از معدود افرادی که به دلیل دفیبریلاسیون از ایست قلبی خارج از بیمارستان نجات یافته است، از نتایج این مطالعه شگفت‌زده شد و گفت:
«انتظار نداشتم چنین تفاوت بزرگی ببینم. این نتایج ممکن است جامعه پزشکی را تشویق کند که تحقیقات بیشتری در این زمینه انجام دهد.»
