اصلاحیه‌ای برای مطالعه پلاستیک سیاه منتشر شد که باعث شده بود مردم کاردک‌ها را دور بیندازند.
ویراستاران مجله شیمی محیطی Chemosphere اصلاحیه‌ای جلب‌توجه‌کننده برای مطالعه‌ای منتشر کردند که گزارش داده بود مواد بازدارنده شعله‌ی سمی از وسایل الکترونیکی به برخی از محصولات خانگی ساخته‌شده از پلاستیک سیاه، ازجمله ظروف آشپزخانه، منتقل می‌شوند. این مطالعه چند هفته پیش موجی از گزارش‌های رسانه‌ای را به راه انداخت که مردم را به دور انداختن کفگیرها و قاشق‌های آشپزخانه‌شان ترغیب می‌کرد. حتی Wirecutter راهنمای خریدی برای جایگزینی این وسایل ارائه داد.
اصلاحیه‌ای که یکشنبه منتشر شد، احتمالاً فشار را از روی این ظروف کم خواهد کرد. نویسندگان مطالعه مرتکب یک اشتباه ریاضی شده بودند که میزان برآوردشده‌ی خطر ناشی از ظروف آشپزخانه را به میزان یک مرتبه بزرگی افزایش داده بود.
به‌طور خاص، نویسندگان تخمین زده بودند که اگر یک وسیله آشپزخانه حاوی مقدار متوسطی از یک بازدارنده‌ی شعله‌ی سمی کلیدی (BDE-209) باشد، این وسیله روزانه 34,700 نانوگرم از این آلاینده را در هنگام پخت‌وپز و سرو غذای داغ منتقل می‌کند. سپس این مقدار با سطح مرجع BDE-209 که توسط آژانس حفاظت از محیط‌زیست (EPA) ایمن در نظر گرفته شده بود، مقایسه شد. سطح ایمن تعیین‌شده‌ی EPA برابر 7,000 نانوگرم—به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن—در روز است. نویسندگان برای محاسبات خود وزن بزرگسالان را 60 کیلوگرم (حدود 132 پوند) در نظر گرفته بودند. بنابراین، حد ایمن EPA برابر می‌شود با 7,000 ضرب در 60، که نتیجه‌ی آن 420,000 نانوگرم در روز است—یعنی 12 برابر بیشتر از مقدار برآوردشده‌ی 34,700 نانوگرم در روز.
بااین‌حال، نویسندگان یک صفر را از قلم انداختند و حد ایمن EPA را به‌جای 420,000 نانوگرم در روز، 42,000 نانوگرم در روز برای یک بزرگسال 60 کیلوگرمی گزارش کردند. این اشتباه باعث شد که برآورد مواجهه تقریباً در حد آستانه‌ی ایمن به نظر برسد، درحالی‌که در واقعیت، کمتر از یک‌دهم این حد بود.
در اصلاحیه آمده است: “ما دوز مرجع را برای یک فرد 60 کیلوگرمی به اشتباه 42,000 نانوگرم در روز تخمین زدیم، درحالی‌که مقدار صحیح آن 420,000 نانوگرم در روز است. در نتیجه، بیان خود را از ‘میزان دریافت روزانه‌ی محاسبه‌شده به حد مرجع BDE-209 ایالات‌متحده نزدیک می‌شود’ به ‘میزان دریافت روزانه‌ی محاسبه‌شده یک مرتبه بزرگی کمتر از حد مرجع BDE-209 ایالات‌متحده است’ اصلاح کردیم. ما این خطا را تأسف‌بار می‌دانیم و اصلاحات را در مقاله‌ی خود اعمال کرده‌ایم.”
نتیجه‌گیری بدون تغییر
بااینکه اختلاف در یک مرتبه بزرگی به نظر می‌رسد که یک اشتباه مهم باشد، نویسندگان معتقدند که این موضوع تأثیری بر نتیجه کلی ندارد. در اصلاحیه آمده است: “این خطای محاسباتی بر نتیجه‌گیری کلی مقاله تأثیر نمی‌گذارد.”
مطالعه اصلاح‌شده همچنان نتیجه‌گیری می‌کند که بازدارنده‌های شعله “به‌طور قابل‌توجهی محصولات پلاستیکی را آلوده می‌کنند” و “پتانسیل بالایی برای مواجهه ایجاد می‌کنند.”
نشریه Ars با نویسنده اصلی مطالعه، مگان لیو، تماس گرفته است اما هنوز پاسخی دریافت نکرده است. لیو در گروه حمایت از سلامت محیطی Toxic-Free Future کار می‌کند که این مطالعه را هدایت کرده است.
مطالعه نشان داد که بازدارنده‌های شعله‌ای که در محصولات الکترونیکی پلاستیکی استفاده می‌شوند، در برخی موارد ممکن است به وسایل خانگی بازیافت شوند.
لیو در بیانیه‌ای مطبوعاتی در ماه اکتبر گفته بود: “شرکت‌ها همچنان از بازدارنده‌های شعله‌ی سمی در وسایل الکترونیکی پلاستیکی استفاده می‌کنند و این موضوع منجر به قرارگیری غیرمنتظره و غیرضروری افراد در معرض این مواد سمی شده است. این مواد شیمیایی سرطان‌زا نباید از ابتدا استفاده می‌شدند، اما اکنون از طریق فرآیند بازیافت، در محیط و خانه‌های ما به روش‌های مختلفی وارد می‌شوند. سطح بالایی که در این مطالعه یافتیم، نگران‌کننده است.”
آلاینده‌ای غیرمعمول
وجود چنین ترکیبات سمی در وسایل خانگی نشان‌دهنده‌ی خطرات بالقوه در زنجیره‌ی زباله‌های پلاستیکی است. اما علاوه بر اینکه سطوح مشاهده‌شده از این مواد، یک مرتبه بزرگی کمتر از حد ایمن بودند، مطالعه همچنین نشان داد که این آلودگی چندان شایع نیست.
این مطالعه ۲۰۳ محصول پلاستیکی سیاه‌رنگ را بررسی کرد که شامل ۱۰۹ وسیله آشپزخانه، ۳۶ اسباب‌بازی، ۳۰ اکسسوری مو و ۲۸ ظرف نگهداری مواد غذایی بودند. از بین این ۲۰۳ محصول، تنها ۲۰ مورد (۱۰ درصد) حاوی ترکیبات برم‌دار در سطوحی بودند که ممکن است نشان‌دهنده‌ی آلودگی ناشی از بازدارنده‌های شعله مبتنی بر برم، مانند BDE-209، باشد. از ۱۰۹ وسیله‌ی آشپزخانه‌ای که مورد آزمایش قرار گرفتند، تنها ۹ مورد (۸ درصد) دارای سطح برم نگران‌کننده بودند.
مطالعه بیان می‌کند: “[تنها] اقلیتی از محصولات پلاستیکی سیاه‌رنگ دارای آلودگی در سطوح بالاتر از ۵۰ ppm [برم] هستند.”
البته این فقط مربوط به ترکیبات برم است. به‌طور کلی، فقط ۱۴ مورد از ۲۰۳ محصول حاوی BDE-209 به‌طور خاص بودند.
محصولی که بیشترین سطح ترکیبات برم را داشت، یک سینی سوشی یک‌بارمصرف بود که حاوی ۱۸,۶۰۰ ppm برم بود. ازآنجاکه حرارت‌دهی عامل مهمی در افزایش آزادسازی مواد شیمیایی است، مشخص نیست که این سینی سوشی چه میزان خطر مواجهه ایجاد می‌کند. از ۲۸ محصول ظروف سرو مواد غذایی که در مطالعه بررسی شدند، این سینی سوشی تنها یکی از دو موردی بود که ترکیبات برم در آن یافت شد. مورد دیگر یک سینی غذای فست‌فود بود که با ۵۱ ppm در آستانه آلودگی قرار داشت.
